Als ik nu terugkijk: het begon met een AGFA Clack, toen een Russische Lubitel (6×6), een Pentax SP1000 en een ME. Van tele naar groothoek. Over op dia’s.  En dan de grote stilte. Gezin, werk, verhuizingen zette de fotografie op een laag pitje. Dan in 1998 toch weer een boost. Lid van de FK. Stug analoog doorgaan. Van een donkere kamer komt het er niet meer van. Tot een palletje afbreekt. Mijn verzet wordt gebroken. De digitale wereld dient zich aan: van een Nikon D 80 naar een full frame D 700.

Verdieping in bewerkingsprogramma’s. Een totaal nieuwe wereld. Er hoeft niets meer te worden ontwikkeld, alleen maar “geprocessed”.  De korrel, hoe grof ook, heet nu “pixel” en tijdens het fotograferen hoeft niet alles meer gunstig te zijn. Met de computer kan veel, zo niet alles, rechtgetrokken worden en geoptimaliseerd. Het sleutelen aan foto’s is zo oud als de fotografie zelf. Tegenhouden, doordrukken, afsnijden, monteren en retoucheren…….fotograferen is altijd een soort “schilderen” geweest. Mijn boodschap is om zoveel mogelijk binnen de grenzen van de “analoge” fotografie te blijven. We elimineren dan het te buiten gaan aan het nieuwe speeltje.

Ik heb de maatschappelijke stromingen van de afgelopen 70 jaar meegemaakt. Dus ook in de fotografie. Ik kom gewoon weer bij de essentie uit: weergeven zoals het is met gebruikmaking van de genoemde mogelijkheden. Als het maar herkenbaar blijft. De voorliefde zit in de portret-,landschaps- en reisfotografie. Ben nog nooit conceptueel en/of enscenerend bezig geweest. Het komt zoals het komt. Geen thematische benadering, lekker autonoom. Jullie herkennen de kretologie? Het jargon? De belangrijkste opdracht is er plezier aan te beleven en tevreden te zijn met een, in mijn ogen, op allerlei ter zake doende aspecten en basisprincipes goede foto. Ik ben en blijf tenslotte een hobby-fotograaf.