Ons jaarlijkse bezoek aan FC Lucifer te Vessem

Een viertal clubmensen, Kristel, Henk, Mathy en Ad vertrokken vrijdagavond naar Vessem met hooggespannen verwachtingen over wat Lucifer dit jaar te bieden zou hebben. Bij aankomst was er koffie en thee om mee te beginnen en tot acht uur hadden we nog wat tijd over om alvast enkele foto’s te gaan bekijken. De eerste indruk was dat het er goed uitzag, iets wat we van Lucifer -misschien wel al 15 jaar- gewend zijn. De tentoonstelling was ruim en uitnodigend ingericht. De borden deden opnieuw lekker professioneel en degelijk aan. Foto’s waren ruim gehangen en ieder voor zich, mooi uitgelicht. Complimenten!

Vooral de 4 grote studioportretten, damesmodellen van Henk Peters vielen op. Kwaliteit, presentatie en afmeting maakten van dit kwartet een echte blikvanger. Enkele modellen hadden zichtbaar contact met de fotograaf. (Naar: één van de portretten) De dames waren meer als -zoals Hans Zoete het later min of meer verwoorde- de stereotype levende etalagepoppen. Een valkuil die je vaak bij studiofotografie ziet. Oorzaak: te veel aandacht voor techniek, te weinig voor de psyche en het gemoed van het model. Wat ons opviel was dat er grote verschillen waren in de kwaliteit van fotograferen. Soms getrakteerd op een waas, door het glas heen, min of meer stiekem van enkele punkers, soms vlijmscherpe landschappen met prachtig licht.

Toen werd het tijd om het podium te beklimmen en te gaan luisteren naar Hans Zoete. Hij had de expositie al eerder doorgewandeld en een selectie gemaakt van foto’s die hij die avond wilde bespreken. Al was de geluidskwaliteit niet geweldig, inhoudelijk zat zijn praatje bij de foto’s wel goed in elkaar.

Er was dit jaar overigens veel onderling verschil in presentatie. Het varieerde van de “gewone 40 x 50 lijst met een 20 x 30 foto achter helder glas”, tot foto’s met lijm op aluminium geplakt (een crime om te doen, volgens de maker). Misschien maar niet aan beginnen? Verder foto’s op gammele houten ramen (ook geen succes) maar ook mooie grote zwart-wit foto’s achter mat glas, in forse aluminium lijsten. Drie foto’s van Alex Timmermans met een prachtige ongerepte verstilde sfeer, mooie toonschaal en dito lichten. Zelf gedrukt, hoe is het mogelijk. Chapeau.

We begrepen overigens dat de trend lijkt te zijn dat iedere maker zelf bepaald hoe de foto’s het best kunnen worden gepresenteerd. Natuurlijk valt er iets voor die fotospecifieke benadering te zeggen, maar of het altijd even geslaagd is? Anderzijds: presenteren hoeft niet noodzakelijkerwijs ‘eenheidsworst’ te zijn.

Na een kwartiertje pauze, werd er gestart met de diaporama’s van enkele clubleden. Hans Zoete kreeg een microfoontje om, dat ook dit jaar helaas niet echt goed werkte. Jammer was ook het sluiklicht van de zaalverlichting op het projectiescherm hetgeen erg nadelig werkt voor de contrastomvang. Verrassend voor ons waren twee inzendingen van een drietal fotografen, die gezamenlijk één presentatie in elkaar hadden gezet. Enkele andere presentaties klasseren we als een eerste verkenning van de techniek, nog niet echt kritisch dus. Een diaporama begint bij fotograferen en kan iets toevoegen, maar dan moet het wel blijven kloppen. Het is niet alleen smaak.

Gelet werd vooral op de volgende punten: correspondeert de muziek met de beelden, duurt de voorstelling niet te lang, is het niet enkel een aaneenschakeling van plaatjes, zit er een verhaal in, is de opbouw goed, is het verloop vloeiend en is het geen demonstratie van alle overvloeimogelijkheden van het door de maker gebruikte software programma. Mathy merkte op dat het programma autonoom –zonder selectief ingrijpen van de fotograaf- plekken op de getoonde foto’s leek op te zoeken die beslist niet spannend of soms onscherp en vlak waren. Doe meer met minder en selecteer! Ook in een diaporama!

Ons gevoel over het bezoek aan fotoclub Lucifer was positief, we hebben leuke dingen gezien en enthousiaste mensen ontmoet, maar er kan nu wel wat verbeterd worden. Na de bespreking en de diaporama’s volgde nog een gezellige voortzetting tussen de borden met een glaasje en een praatje. We zaten in de auto en bedachten ons dat we niets in het gastenboek hadden gezet. Vergeten. Stom. Jammer.

Voor onzen doen wat aan de late kant arriveerden we om half 12 weer bij de Brouwerij van waaruit ieder zijns weegs ging, terugkijkend op een leerzame en gezellige avond. Lucifer bedankt!

Naar: FC Lucifer